म

हजार बर्षहरु देखि
तिमीलाई पाउनका लागि
तपस्या गरी बसें
आफ्नै मनको कठोर जंगलमा
तर
न तिमी आयौ
न याद नै गयो
गयो त केबल
नुनिलो झरी
तप्प तप्प गर्दै

गजल

चाहेर नि तिम्रो माया भुल्नलाई सकिएन
अकेला यो जिन्दगीमा फुल्नलाई सकिएन

कैयौं डुले सफल बाटो पिरतीमै मौलाएर
कदम चाल्दा ठेस लाग्यो डुल्नलाई सकिएन

तिमी तरल पानी रैछौ जता पनि बग्न सक्ने
सोचाइ फरक भएर कतै घुल्नलाई सकिएन

किन किन तिम्रो यादले  तड्पाउँछ यति सारो
बाँकी जीवन नशासँगै भुल्नलाई सकिएन

मन साटेँ, मुटु साटेँ, सबै साटेँ तिमीसँग
अरु कोहीसँग आफु खुल्नलाई सकिएन

-अर्घेलो थापा

मैले रोपेको फुल

मैले रोपेको फुल
आज झांगिएको छ
दुनियाका सामु नांगिएको छ
बालापनमा
हरिया पातहरुले बेरिएको
त्यो फुल
वैंशसँगै
निर्जल्ज
नागिंएको छ
उसको नांगो रुप हेर्न
कैयन भमराहरु
उसको कामबासनासँगै
घुमिरहेका छन्
कोहि भमरा स्पर्श गर्छन
कोहि भमरा चुम्बन गर्छन
कतिपय त त्यहि फुलसँगै रात बिताउँछन्
तर
त्यो फुल
थाकेको छैन
किनकि त्यसमा
यौवनको मात छ
उज्यालो रात छ
उसलाई आफुप्रति गर्व छ
भमराहरुको प्यास मेट्ने दानी बनेकोमा
उसलाई विश्वास छ
एकदिन पबित्र भन्दै
कसैको शिरमा उनिन्छु भन्ने
कुनै मन्दिरमा पुजिन्छु भन्ने
तर
त्यो चरित्रहीन फुललाई के थाहा
एक दिन
आफैले तिर्खा लाग्दा
पानी नपाएर
तड्पी तड्पी
ओइलाएर झर्नुपर्छ

-अर्घेलो थापा

मुक्तक

म प्रेममा हारेको मान्छे
आफ्नैले अकेला पारेको मान्छे
नमर्दै समबेदनाका पुष्पहरु पाउँछु
म राता आँसु झारेको मान्छे ।

औंठी (लघु कथा)

धेरै दिन देखि भन्न मन लागेको कुरा आज निमेशले भन्ने निर्णय ग¥यो । आज ऊ केहि डर लागेको जस्तो अनि केहि भन्न खोजेको जस्तो देखिन्थ्यो । सन्जनालाई देख्ने बित्तिकै उसमा एक किसिमका मायाका फोकाहरु उठिसकेका हुन्थे । सन्जनालाई एक नजर हेर्नका लागी उसले घन्टौं देखि बाटो कुरेर बस्ने गथ्र्यो । उसलाई भन्न मन थियो, ‘सन्जना म तिमीलाई धेरै माया गर्छु । तिमीलाई आफ्नो बनाउन चाहन्छु ।’ अन्ततः निमेशको पर्खाइको घडि सकियो । फररर फुकेको कपाललाई हावामा फिजाउँदै सन्जना कक्षा भित्र छिरी । निमेशले धेरै दुःख गरेर सन्जनालाई साथी बनाएको थियो । सन्जनाको आगमनले निमेशको चेहराको रंग चेन्ज भयो । खुसीले स्पाइडरम्यान जस्तो आकाशमा उड्न खोजे जस्तो ग¥यो । निमेशले सन्जनालाई एक तरहले हेरिरह्यो । कक्षा सकिए पछि निमेशले सन्जनालाई एउटा कार्ड दिंदै भन्यो । ‘सन्जना बन्द खाम भित्र जे पनि हुन सक्छ । मिति भएको चिठी पनि हुन सक्छ अनि मिति नभएको चिठी पनि हुन सक्छ ।’ सन्जनाले निमेशको मुखमा हेर्दै चिठी खोली । निमेशले मनमा त्यतिबेला सम्म धेरै कुरा सोच्न भ्याइसकेको थियो । अब सन्जनाले के भन्ली ‘ओके’ भन्ली कि ‘आइ हेट यु’ भन्ली अथवा ‘मेरो बिहे भइसक्यो’ पो भन्ली कि । यस्तै सोच्दै गर्दा सन्जनाले निमेशको मुखमा नमिठो पाराले हेरि अनि देब्रे हातको औंठी देखाउँदै भनी । ‘तिमीसँग म एउटा साथी भएर पो बोलेको त यि औंठी हेर, मेरो इंगेजमेन्ट भइसक्यो । उँहा बिदेशमा हुनुहुन्छ । म उँहालाई नै कुर्दै छु । फेरि माया बारम्बार पनि त हुँदैन नि ।’ उसले अगाडी थपी । ‘मैले अरु कसैलाई माया गरिसकें । यदि माया भयो भने पनि पहिलाको जस्तो हुँदैन ।‘ निमेशले सबै निराशाका पोकाहरु लाई मन भित्र कोचर्दै नमिलेका दाँत देखाएर नक्कली हाँसो हाँस्दै भन्यो । ‘ओ सरी मैले गल्ती गरें । मैले अर्काको नासोलाई यसरी प्रेम प्रस्ताव राख्न नहुने थ्यो ।’ त्यसपछि निमेश कहिले क्याम्पस जाने मन गरेन ।

अर्घेलो थापा