राप (कविता)

कहिलेकाहीं घामको आगोले
चिन्ताको आगोले भन्दा बढी पोल्छ
कहिलेकाहीं चिन्ताको आगोले
मायाको आगोले भन्दा बढी पोल्छ
घण्टौं घाममा पसिना बगाउने मेरा बा
चिन्ताले दुब्ली बनेकी मेरी आमा
र जवानी आकर्षणमा
कसैसँग अल्झिएको मेरो मन
सायद जिन्दगीका फरक रापहरू यिनै हुन्

त्यसैले होला, म प्राय निदाउने बेला
यिनै बातहरूमा डुबेको हुन्छु
अर्थात,
मन किन बेचैन हुन्छ चिन्ताले?
शरीर किन कालो हुन्छ दिनले?
दुख किन निम्त्याउँछौ आफैले?
 

दिमागमा युद्धरत यी दुर्घटनाले
मलाई एउटै कुराको आभास दिलाउँछ
कि, मान्छे त्यसै कालो भएको होइन
कालोपना यी सबै रापहरूको सुनौलो संयोजन हो

(अक्षर यात्राको ११८ औं शृङ्खलामा स्याङ्जाको पकवादीमा वाचन गरेको कविता ।)